Leikgerð: Símon Birgisson og Valur Grettisson, í samvinnu við Unu Þorleifsdóttur.

Frumsýnt í Kassanum Þjóðleikhúsinu í janúar 2017.

Leikstjóri: Una Þoreifsdóttir

—

Er hægt að beita ofbeldi án þess að átta sig á því? Er hægt að vera dæmdur til refsingar án þess að vita hver refsingin er? Hver eru mörk hefndar og réttlætis? Nýtt og ágengt íslenskt verk um ungt fólk, ástarsambönd, ofbeldi og refsingu.

"Ísland er ástarsamband; tveir spennuþrungnir flekar sem eru að gliðna í sundur. Í eilífum átökum, dansandi hægan en viðkvæman dans þar til spennustigið er ofhlaðið og úr verða sársaukafullir og óhjákvæmilegir skjálftar. Því þannig er ástin. Að lokum hristumst við í sundur, við verðum að tveimur eyjum. Þetta er alveg skýrt, er það ekki?"

Sölvi og Sara kynnast við ofbeldisfullar aðstæður og eiga í stuttu en ástríðufullu ástarsambandi. Nokkru síðar fær Sölvi bréf þar sem Sara sakar hann um að hafa beitt sig kynferðisofbeldi. Sölvi þarf að játa á sig brot sem hann er þó ekki viss um að hafa framið. Af stað fer atburðarás þar sem engum sem hlut eiga að máli er hlíft, og lífi Sölva og Söru er umturnað.

Gott fólk er byggt á samnefndri skáldsögu Vals Grettissonar sem hlaut frábæra dóma þegar hún kom út á síðasta ári. Sagan varpar fram áleitnum spurningum: Er hægt að beita ofbeldi án þess að átta sig á því? Er hægt að vera dæmdur til refsingar án þess að vita hver refsingin er? Hver eru mörk hefndar og réttlætis?

—

Leikgerð: Símon Birgisson og Valur Grettisson, í samvinnu við Unu Þorleifsdóttur.

Leikstjórn: Una Þorleifsdóttir

Leikmynd og búningar: Eva Signý Berger 

Lýsing: Magnús Arnar Sigurðarson 

Aðstoðar leikstjóri: Gréta Kristín Ómarsdóttir

Tónlist: Gísli Galdur Þorgeirsson

Leikarar: Vigdís Hrefna Pálsdóttir, Stefán Hallur Stefánsson, Birgitta Birgisdóttir, Baltasar Breki Samper, Snorri Engilbertsson og Lára Jóhanna Jónsdóttir

—

Tilnefningar:

Una Þorleifsdóttir hlaut Grímuna sem leikstjóri ársins árið 2017 fyrir Gott fólk. Einnig hlaut Stefán Hallur Stefánsson Grímuna sem leikari ársins í aðalhlutverki.

—

Gagnrýni:

Dagný Kristjánsdóttir, Hugrás: Gott fólk í vondum málum